Znieczulenie dzieci z zespołem Leigha

Zespół Leigha to choroba dziedziczona na wiele sposobów, zatem jest określana jako heterogenna etiologicznie choroba mitochondrialna, uwarunkowana mutacjami w DNA znajdującym się w mitochondrium* lub jądrze komórkowym**. To defekt oksydazy cytochromu C – czyli IV kompleksu oddechowego. Objawy zwiastujące zespół, rozpoczynają się bardzo wcześnie, bo nawet u dzieci, które nie ukończyły pierwszego roku życia. Obejmują zasięgiem układ nerwowy, mięśnie, a także oczy i rozwój umysłowy >> Zespół Leigha

Znieczulenie pacjenta z miastenią

Myasthenia gravis jest mało znaną chorobą przewlekłą, dotyczącą układu nerwowego i mięśni poprzecznie prążkowanych (umożliwiające nam poruszanie się). Uznaje się ją za schorzenie autoimmunologiczne, czyli takie, w którym układ odpornościowy niszczy różne komórki i tkanki organizmu. W miastenii, charakterystyczna jest szybka męczliwość i osłabienie siły mięśni, zwana nużliwością. Więcej o chorobie pod tym linkiem.

Zabiegami operacyjnymi wykonywanymi najczęściej u chorych na miastenię jest tymektomia i tracheostomia. Zabiegi powinny odbywać się w okresie remisji choroby. Rano przed operacją pacjent nie powinien zażywać inhibitorów cholinoestereazy. Jeśli pacjent zażywa sterydy – powinny one zostać podane przed operacją; jeśli immunosupresanty – powinien mieć aktualne wyniki morfologii krwi i elektrolitów. Przed znieczuleniem pacjent powinien mieć także wykonane badania rentgenowskie klatki piersiowej i gazometrię, a w przypadku tymektomii – tomografię klatki piersiowej, co pomoże anestezjologowi zidentyfikować ewentualne problemy w intubacji (ucisk grasicy na drogi oddechowe). Jeśli istnieją wskazania – przed zabiegiem odbywa się plazmafereza (pacjenci z postacią autoimmunologiczną miastenii). W premedykacji dopuszczalne są minimalne dawki benzodiazepin. Jednak należy ich unikać u chorych z ograniczoną rezerwą oddechową. Pacjenta trzeba poinformować, że po znieczuleniu może zaistnieć potrzeba dłuższej wentylacji mechanicznej.

Znieczulenie pacjenta z zespołem Ehlersa-Danlosa (informacje ogólne)

http://goodhealthhub.com

Zespół Ehlersa-Danlosa, w zależności od typu jest spowodowany defektami biochemicznymi m.in. kolagenu, hydroksylazy lizylowej i innych substancji. Chorobę charakteryzuje hipermobilność (nadmierna ruchomość) stawów, dyslokacje (zmiana położenia kości w obrębie stawów) stawów, zwiększone ryzyko powstawania tętniaków, wrażliwa na uszkodzenia skóra i nadmiernie rozciągliwa. Na dzień dzisiejszy choroba pozostaje niewyleczalna. Każdy typ różni się między sobą, nie tylko objawami, ale też wspomnianym wcześniej defektem biochemicznym i możliwościami leczenia. Jedne procedury medyczne nie zaszkodzą osobom z określonym typem ZED, natomiast u innych mogą okazać się śmiertelne. Szczegóły na temat zespołu Ehlersa-Danlosa >> tutaj i tutaj.

Znieczulenie pacjenta z postępującym kostniejącym zapaleniem mięśni

ifopa.org

Fibrodysplasia ossificans progressiva (FOP), znana w polskim piśmiennictwie jako postępujące kostniejące zapalenie mięśni lub postępująca fibrodysplazja kostniejąca to rzadka choroba genetyczna polegająca na występowaniu heterotopowych kostnin (obserwowanych jako masy guzopodobne) w różnych miejscach na ciele, które w efekcie unieruchamiają człowieka w jednej, niezmiennej pozycji. Choroba jest spowodowana mutacją w genie ACVR1, a jej rozpowszechnienie oszacowano na 1:2 000 000.

U większości chorych - już w okresie noworodkowym i niemowlęcym widoczne są pierwsze objawy FOP, a są to: skrócenie i koślawość paluchów stóp. To one powinny zwrócić uwagę lekarza neonatologa badającego dziecko po urodzeniu.

Omyłkowe podanie bupiwakainy do naczynia żylnego

Bupiwakaina jest środkiem znieczulenia miejscowego. Zwykle jest stosowana w znieczuleniu nasiękowym, nerwów obwodowych, splotów nerwowych, a także podpajęczynówkowym i zewnątrzoponowym. Ponadto wykorzystywana jest w terapii bólu pooperacyjnego lub porodowego w tzw. analgezji zewnątrzoponowej (ciągły wlew bupiwakainy do przestrzeniu zewnątrzoponowej). Bupiwakainy nie wolno podawać dożylnie, ponieważ może doprowadzić to do stanu zagrożenia życia.

Do niezamierzonego podania bupiwakainy do naczynia krwionośnego może dojść m.in. podczas wykonywania wyżej wymienionych znieczuleń lub też jeśli przez pomyłkę podłączymy pompę infuzyjną z bupiwakainą do cewnika w żyle. 

Mój pierwszy dzień na anestezji - nagrodzony tekst

Serdecznie dziękujemy za nadesłane opisy Waszego pierwszego dnia przy znieczuleniu. Wszystkie opisy były bardzo ciekawe i trudno nam było podjąć decyzję. Jednak już dzisiaj publikujemy tekst nagrodzony w konkursie "Mój pierwszy dzień na anestezji". Jego autorem jest Pielęgniarz, który od niedawna pracuje na anestezjologii i intensywnej terapii.

"Pierwsze spotkanie z oddziałem było dość przyjemne, większość pracujących tu osób była życzliwa, starała się wspomóc mnie w pierwszych godzinach nowej pracy na nowym stanowisku. Oddziałowa zapoznała mnie z osobami pełniącymi dyżur tego dnia, przydzielając mi mojego "Anioła Stróża". Tą osobą była Barbara, pracująca już dość długo, a mająca mnie wprowadzić w tajniki pielęgniarstwa anestezjologicznego. Około godziny 7, gdy pacjent planowany do zabiegu miał podaną premedykację stanąłem w drzwiach sali operacyjnej numer 2 - nazywanej na oddziale "krótką" salą. Wtedy każda nazwa brzmiała dziwnie obco, przez co nie zagłębiałem się bardziej w szczegóły dotyczące nomenklatury. Po przewiezieniu pacjenta na salę oraz ułożeniu na stole operacyjnym moja nowa koleżanka powiedziała, żebym stanął za nią i obserwował wszystko co będzie działo wokół mnie.

Recenzja książki: Anestezjologia i intensywna terapia położnicza

Położnictwo jest specyficzną dziedziną medycyny, bowiem łączy w sobie szoroko pojętą opiekę nad kobietą w ciąży, podczas porodu i w okresie poporodowym. Jej unikatowość przekłada się także na specyfikę działań anestezjologicznych i nad ewentualną intensywną terapią kobiety ciężarnej lub po porodzie. Przystępnym kompendium wiedzy z omawianego zakresu jest publikacja Profesora Zdzisława Kruszyńskiego pt. Anestezjologia i Intensywna Terapia Położnicza.

Książka została wydana w 2013 roku przez Wydawnictwo PZWL. Jej treść została podzielona na dwa działy: Anestezjologię położniczą i Położnicze stany naglące. W części pierwszej zostały omówione ogólne problemy anestezji położniczej, specyfika bólu porodowego, rodzaje znieczuleń do porodu siłami natury i przez cięcie cesarskie. Uwzględniono także aspekt znieczulenia w wybranych stanach położniczych jak np. problem znieczulenia ciężarnej z otyłością, wadami serca, czy chorobą układu nerwowego. Zostały również przedstawione powikłania znieczulenia położniczego (m.in. popunkcyjne bóle głowy, wybudzenie śródoperacyjne, czy też bóle pleców). W częci drugiej autor szczegóowo podaje informacje na temat nadciśnienia ciążowego i zespołu HELLP, wstrząsu krwotocznego, septycznego i zatorowości płucnej. Odrębny rozdział poświęcono też resuscytacji krążeniowo-oddechowej u ciężarnej i cięcia cesarskiego u kobiety ciężarnej z zatrzymaniem krążenia.

Atutem książki jest przejrzyste podanie treści, duża ilość schematów i tabel, a także proste w odbiorze ryciny. Lekturę znacznie ułatwia zamieszczony na początku wykaz najczęściej używanych skrótów. Mimo, iż jest to publikacja polecana przez Wydawnictwo dla anestezjologów i ginekologów położników, uważamy także, że stanowi właściwe przygotowanie merytoryczne dla pielęgniarek anestezjologicznych pracujących na blokach porodowych.

Książkę można nabyć na stronie Wydawnictwa PZWL